பத்தாம் கவிதை

சொற்கள்

சித்திரவதையில் ரத்தமாய்க் கசியும்போது

சொற்கள்

தோல்வியில் கண்ணீராய் உதிரும்போது

சொற்கள்

இயலாமையில் பெருமூச்சாய்க் கரையும்போது

சொற்கள்

அச்சத்தில் சிறுநீராய் ஒழுகும்போது

எதைக்கொண்டு எழுதுவது ஒரு கவிதையை ?

நீரின் பிரிவைச் சொல்லி

மணல் புலம்பும்

நதியல்லா நதியில்

நுரைத்துப் பாய்கிறது

வெறுப்பு

மழை காணா நிலத்து

முளையெனக் கருகுகிறது

நம்பிக்கை

யாருமற்றத் தனிமையில்

சொற்கள் இல்லாத குரலில்

பாடுகிறேன்

இந்தக்

கடைசிப் பாடலை

ஒரு புரட்சியாளனின் கையில்

ஆயுதமாக இருக்கவேண்டாம்

போராடும்

பெண்ணின் விரல் நகமாகவாவது

இது இருக்கட்டும்